Hoe het begon

Het begon klein: twee mensen ontmoeten elkaar en willen graag samen een huis. Maar waar moest dat liggen, als de ene uit de Kempen komt en de andere uit het Pajottenland? Bij voorkeur natuurlijk ergens tussenin, zodat alle ouders vlot bereikbaar zijn. Liefst ook met het openbaar vervoer, zodat ze op bezoek kunnen komen, ongeacht of ze nog met de auto kunnen rijden of niet. Aan de toekomst denken: ook dat maakt deel uit van ons project.

Vervolgens somden we elk op wat niet onderhandelbaar was: Christophe wilde absoluut een passief huis (met certificaat) en een atelier waar je vlotjes groot materiaal als triplexplaten binnen en buiten krijgt. Karen daarentegen hield van het leven in de stad, in een centrum zelfs: de nabijheid van winkels, activiteiten enzovoort draagt zij, als geboren Brusseles en stadsmens nauw aan het hart. Het zou dus een passief (rij)huis worden in de stad: geen evidente zoektocht!

De keuze ging al snel tussen Mechelen, Brussel en Antwerpen. Brussel viel al snel af, omdat het net iets téveel als metropool aanvoelde. Ook Antwerpen was ons uiteindelijk te "groot": we verkozen het leven in de stad met een dorpsgevoel. Mechelen zou het dus worden!

We waren op zoek naar een afbraakpand (want eerlijk, wie koopt een huis in min of meer goede staat om het helemaal af te breken en er een passief huis van te maken?), maar dat bleek net een extra moeilijkheid: heel veel panden die we online vonden, kwamen niet in aanmerking voor ons project. Afbraakpanden blijken niet zo snel via de geijkte kanalen van eigenaar te wisselen... Daarom schakelden we de hulp in van een aankoopmakelaar. De tijd en het extra werk die het vinden van het juiste pand vereiste en die wij niet altijd konden vrijmaken, werden zo perfect opgevangen.

Na een zoektocht van ongeveer een jaar ontdekten we een rijhuis waar we allebei potentieel in zagen. Dit zou het worden! We brachten twee uur later een bod uit, want net als in elke stad moet je snel zijn! We hadden geluk, en de aankoop van ons huis was een feit.

Een verhaal van compromissen

Christophe verzamelt al heel zijn leven informatie om zijn droomhuis te realiseren. Inspiratie haalde hij uit goede en minder goede dingen die hij zag in alle huizen waar hij kwam. Ramen en deuren draaien in Engeland vaak naar buiten open: zo verlies je in een compact huis geen plaats en moet je niet schuiven met meubilair om ten volle van de buitenlucht te kunnen genieten. Hoekige klinken dan weer, zijn een bron van ergernis: je blijft er makkelijk met je trui in haken, met mogelijk desastreuze gevolgen voor bovengenoemd kledingstuk. Hoe vaker bepaalde goederen door de voordeur moeten passeren, hoe dichter ze erbij moeten liggen: maak geen vestiaire in je salon! Zijn ontwerp- en materiaalideeën werden samengebracht onder het motto "If you need to put warning signs on a design, it is basically a crappy design. Period." (Mikael Colville-Andersen)

Toen hij bij Karen kwam wonen, mocht ook zij haar punten toevoegen. Intussen is het lijstje wel 12 pagina's lang! Sommige dingen zijn moeilijk of niet verenigbaar. Het was snel duidelijk dat hier een compromis aan de orde was: ofwel investeerden we opnieuw in een onlangs gerenoveerd huis, ofwel gingen we op zoek naar een een nieuwe start. Een nieuw huis waarin we beiden onze accenten konden leggen, een nieuw, onbeschreven blad. Het werd dat laatste.

Uiteraard werden ook in het lijstje de nodige compromissen gesloten: niet alles is immers mogelijk in een rijhuis in de stad. Plaats voor een zwembad dat eveneens onze warmwateroplsag is, hebben we vooralsnog niet.